Górskie wędrówki - moja kolejna pasja.

Przed operacją kolana byłam osobą baaaardzo aktywną. Poza zajęciami wychowania fizycznego, dwa razy w tygodniu miałam treningi - w ramach klasy sportowej. Oraz dwa razy w tygodniu treningi piłki ręcznej. Do tego dochodziły starty na stadionie, zawody. A w weekendy zajęcia na basenie - czasami raz w tygodniu, czasami dwa. Więc nie ma co się dziwić, że kiedyś byłam fit dziewczyną, sprawną, potrafiącą zrobić mostek ze stania. No ale stare, dobre czasy minęły - choć po cichutku mam nadzieję, że jeszcze wrócą.

Jednak jedna rzecz pozostała stała. Robiłam to zarówno przed jak i po operacji. O czym mowa?


Kocham góry. Kocham nasze polskie Tatry. Kocham wędrówki, piękne, roztaczające się widoki.
W górach czuję się wolna. W górach nabieram dystansu - do siebie i do ludzi, nabieram jeszcze większej pokory. Góry są zmienne, zaskakują, przerażają, ale i zapierają dech w piersiach. Są wymagające.

Czasami się bałam. Nie uważam strachu za coś złego. Ten strach hamował mnie przed podjęciem ryzykownych kroków. Raz miałam wypadek w górach - ale nie w Tatrach. Wchodziliśmy na Śnieżkę, ale niestety nie zeszłam wtedy o własnych siłach i nogach - właśnie wtedy poznałam się z moim Rafałem ;)
Ale nie powstrzymało mnie to przed kolejnym wspinaniem się. Nie zdobyłam Rysów i prawdopodobnie nigdy nie zdobędę - ale każdy ma swój Mount Everest. Ja swojego jeszcze nie zdobyłam ;)

Widoki. Widoki. Widoki..

Czasami nie miałam siły. Ba, często miałam kryzysy. Dlatego przystawałam na szlaku, by zaczerpnąć powietrza, by głębiej odetchnąć, by wyrównać oddech. I szłam dalej. Czasami nie wierzyłam, że jestem w stanie stawiać kolejne kroki. Na uwagę zasługuje fakt, że moim towarzyszem zazwyczaj jest mój tata - z którym Giewont zdobyłam w trzy godziny ( z wejściem i zejściem, gdzie przeciętny turysta trzy godziny się tylko wspina). Tata lubi urozmaicać szlaki i skoro jakimś jest łatwiej podejść a innym trudniej - to niemal na pewno było wiadomo co wybierzemy.

Którą wyprawę wspominam najmilej? Wejście na Dolinę Pięciu Stawów. Byłam potwornie zmęczona - dwaj mężczyźni dali mi ostro popalić. No ale jak widać bardzo zadowolona. Że po raz kolejny pokonałam siebie, że kolano dało radę, że nie spadłam w przepaść okropną. Widoki - cudowne. Schodząc wspinaliśmy się ponownie, przez Świstówkę do Morskiego Oka. Jak widzicie tutaj nie miałam jeszcze profesjonalnego obuwia - nie popełniajcie tego błędu.

A dolinki też są piękne i zaskakujące. Tutaj szliśmy do Doliny Białego. Po drodze spotkaliśmy owieczki, bace i psa który ogarniał całą imprezę. Patrząc później na zdjęcie, zauważyłam że jeden z baranów jakoś dziwnie na mnie zerka :D

Mam nadzieję, że w przyszłym roku uda nam się wyjechać na kilka dni w góry. Wolę aktywnie spędzać czas, łażąc po szlakach i lasach niż wylegiwać się na plaży.

A Wy lubicie górskie wędrówki? Jakie trasy polecacie? Jakie wspomnienia macie z górami?