Fatalny Nowy Rok.

Nowy Rok nie zaczął się dla mnie pomyślnie. Zmarł mój najukochańszy piesek. Próbuję powoli wrócić do normalnego funkcjonowania, co jednak jak się okazuje nie jest rzeczą łatwą. Sara była moim towarzyszem w wielu aktywnościach dnia codziennego. Czytała ze mną książki, oglądała filmy, chodziła na spacery, spędzała czas w trakcie krzątania po kuchni, jeździła samochodem, leżała, odpoczywała, spała, witała. Była obecna. W chwili obecnej panuje cisza, brakuje znajomego szczekania i merdania ogonem. Dom bywa pusty i jest jakoś dziwnie. Ktoś powie, to tylko pies. Dla mnie to był przyjaciel, powiernik, wierny, oddany towarzysz dnia codziennego. Przez 10 lat spędzałam z nią niemal każdą wolną chwilę, spałam głowa w głowę. W weekendy to ona, a nie budzik zrywał mnie z łóżka. Była kochana, mądra, malutka. Mały piesek o wielkim serducho, uwielbiający głaskanie, przytulanie i obecność drugiego człowieka. Dzisiaj jest już łatwiej. I chociaż z żalu łzy cisną się do oczu to jestem szczęśliwa, że się nie męczyła i teraz wesoło biega, szczeka i podskakuje w psim niebie.

Listę osób, które zdecydowały się na chęć wzięcia udziału w wyzwaniu opublikuję jutro. Przypominam, że w każdej chwili możecie dołączyć!

Pozdrawiam,

Kama.