Gdyby kózka nie skakała.... :(

Dzisiaj w nocy nie mogąc zasnąć zdałam sobie sprawę, że jestem prawdopodobnie jedną z najbardziej pechowych osób na kuli ziemskiej. Od zawsze lubię dobrą zabawę, wyjścia na grille, spotkania ze znajomymi, na koncertach gwiźdżę, krzyczę, skaczę. Dzisiaj świetnie sprawdziło by się przyszłowie : Gdyby kózka nie skakała... dalszy ciąg znacie.

O moich problemach z kolanem pisałam niejednokrotnie, czasami z bólem, czasami przewrotnie. Pogodziłam się z Manią - bo tak ma na imię moja prawa noga. Wspierałam ją w złych chwilach, dażyłam dużą troską, czułością, ale i zaufaniem gdy zakładałam buty sportowe. Gdy coś działo się złego zawsze mnie o tym informowała w sposób znany tylko nam. Ja też starałam się być dobrą przyjaciółką - nie nadwyrężać jej zaufania, troszczyć się, nie zadawać bólu. Wczoraj miałyśmy awanturę. Nie odzywam się do niej. Nie chcę jej znać. Ona też rzuca fochem - puchnie ze złości, chce żyć swoim życiem. 

Wylądowałam w szpitalu. Mdlałam z bólu, którego tak realnie nie czułam. Odwodniona przez zimne, intensywne poty i taniec pod sceną. Z tak niskim ciśnieniem, że wymagało obserwacji i podania płynów. Próbowałam zachować optymizm, oszukując się, że będzie wszystko wporzo. Usłyszałam,że ja chyba nawet umierać będę z uśmiechem na ustach.
Dzisiaj się już nie uśmiecham.
Dzisiaj płaczę i znów myślę - cholera co dalej.