O tym jak rzucam palenie.

Kilka razy gdzieś we wpisach przejawia się temat nałogu. Rzadko o tym piszę, bo raczej nie ma tu czym się chwalić. Ale jak mówią, żadne uzależnienie nigdy nie kończy się dobrze. Na początku wydawało mi się, że mam nad tym kontrolę. Że przecież nie jestem niewolnicą, będę chciała to przestanę. Tłumaczyłam innym, że ja po prostu lubię, że ja nie chcę. A gdy zaczęłam chcieć okazało się, że sprawa wcale nie jest taka prosta jak na początku miałam odwagę sądzić. Co miesiąc rzucałam, zapierałam się, że teraz to już ostatni raz, zakładałam się, przegrywałam, później zaczęłam już sama z siebie drwić. Niemalże zawsze analizowałam po co mi to, próbowałam zrozumieć jak to na mnie działa. W końcu jestem psychologiem - kto jak kto, ale o uzależnieniach, zmianach postawy, zniekształceniach poznawczych i alternatywnych, zdrowych formach redukcji stresu to ja powinnam dość sporo wiedzieć. Jak się okazało wiedza wiedzą, a sami dla siebie jesteśmy najgorszymi pacjentami. Wraz z grudniem sama z siebie przyszła decyzja o zaprzestaniu dążenia do autodestrukcji. Po przejrzeniu zdjęć, wysłuchaniu relacji najbliższych, zauważyłam jak wiele złego wyrządziłam sobie w tak krótkim czasie. I postanowiłam rzucić palenie.

Po papierosa początkowo sięgałam na imprezach. Do alkoholu, w miłym towarzystwie zawsze fajnie wyjść na zewnątrz i się troszkę potruć. Zaszumi w głowie, człowiek się zrelaksuje. Później paliłam gdy się mocno zdenerwowałam, gdy się nudziłam, do kawy, po zjedzeniu. Nie trwało to dużo czasu - mniej więcej rok. Ale ten rok wystarczył by moja sucha skóra zrobiła się cienka jak pergamin, żółto-szara, zmęczona. Włosy przestały się układać i nawet najdroższe i najbardziej chwalone kosmetyki na Wizażu przestały pomagać. Do tego tak wychudłam, że wyglądałam jak drapaka, wystające żebra, sucha dupa i bezbiuście. I chociaż nadal jestem w stanie biegać 10 kilometrów w dość dobrym tempie, to nie znaczy, że moja kondycja fizyczna jest rewelacyjna. Poczułam, że ciągle towarzyszy mi zmęczenie, a gdy się rozchorowałam rzucenie palenia stało się przymusem. Dodatkowo również mój portfel  zaczął cierpieć na suchoty...Na początek spróbowałam kupić e-papierosa. Czytałam, że sporo osób dzięki niemu odzwyczaiło się od palenia tradycyjnych fajek, a w rezultacie powoli schodząc z zawartości nikotyny w olejkach całkowicie przestało palić.Tak też zrobiłam i od czterech dni nie miałam w buzi papierosa ;D - sukceeeeeeees! Powoli schodzę z zawartości nikotyny i mimo choróbska już zaczynam się czuć lepiej. Nie śmierdzą mi ubrania, włosy, nie muszę wychodzić na balkon przy minusowej temperaturze, osoby najbliższe nie drą się, że przyczyniam się do ich wcześniejszego zgonu itd. Gdybym drastycznie zaprzestała palić, myślę, że prędzej czy później bym do papierosów wróciła. Podobno gdy kobieta jest mądra to najlepszym sposobem na rzucenie jest ciąża. Ja się chcę już do tej ciąży mądrze przygotować i przede wszystkim nie szkodzić sobie i osobom w moim otoczeniu. Mam nadzieję, że ta jedna mała, ale jakże ważna zmiana będzie początkiem kolejnych.

Paliłyście kiedyś i rzuciłyście? A może ktoś z Waszych bliskich miał podobne doświadczenia?