Pomidory i rower.

Cały czas przewija się szczęście, jego poczucie, miara. I niech się przewija. Próbuję przypomnieć sobie siebie sprzed dwóch lat, roku, analizuję jak to wtedy było. Jak przez tak krótki czas z radosnej, uśmiechniętej, sympatycznej dziewczyny stałam się wrzeszczącą, warczącą, nerwową, smutną, labilną emocjonalnie histeryczką?
Zmęczenie, eksploatacja organizmu, brak wystarczającej ilości snu, witamin, świeżego powietrza, stres i o.
Przestałam biegać, spacerować, jeździć na rowerze, gotować. Zamykałam się w 4 ścianach, robiłam solidny trening, mocno uważałam z dietą, a raczej z ilością pokarmu. Osiągnęłam co chciałam. Ale ta radość gdzieś się ulotniła. I jakby energia opuściła.

Dlatego postanowiłam znów robić to, co się sprawdzało.
Zaczęłam gotować. Przyrządzać potrawy, kolorowe, pachnące, zdrowe i smaczne.
Na początek coś łatwego - caprese.

Zawsze wychodzi. Zawsze smakuje. Zawsze wygląda wyśmienicie. Bazylia z domowego ogródka, pomidory pachnące i soczyste od zaprzyjaźnionego dostawcy warzyw.

A Rafał przygotował dla mnie włoską zapiekaną bułę :) Niby taka prosta, taka zwyczajna... ale jaka smaczna!

W ogóle mój narzeczony jest mistrzem w kuchni, muszę się od niego jeszcze dużo nauczyć. A najlepiej człowiek się uczy poprzez obserwację i doświadczenie. Więc od dzisiaj obiecuję być bardziej aktywna w kuchni :) Czasami pomagałam, ale jednak szczerze mówiąc, gdy już moja lepsza połowa zabierała się za gotowanie, ja starałam się po prostu nie przeszkadzać, wspierać, podpowiadać i nie podjadać :)
Obecnie niemal całkowicie zrezygnował z mięsa i mówi, że czuje się doskonale - ale o tym w weekend :)

Kolejną rzeczą, która sprawiła mi radość była samotna wycieczka rowerowa. Piękne, wiejskie widoki, płynący z nich spokój, harmonia. Bliskość natury. W uszach ulubiona muzyka, we włosach wiatr i robaki :)
16 kilometrów zrobiłam dość szybko, mój miejski rower dał radę.

Mam wrażenie, że bardzo się postarzałam przez te dwa lata. Mam nadzieję, że od lipca moje życie się zmieni :)