Dlaczego biegam?

Bo kocham. Bo mogę. Ale to za mało. Więc dlaczego?

Bieganie sprawia, że wpadam w zupełnie inny stan - fizyczny i mentalny. Odkrywam nową siebie.

Bieganie stało się moim stylem życia, gdzieś na stałe w moje życie wpisane. To sposób na siebie. Aktywność w trakcie której moja kreatywność wznosi się na wyżyny swoich możliwości i tworzę. Do głowy przychodzą mi różne pomysły, rozwiązania, marzę, planuję, a potem się wyłączam....przechodzę na wyższy poziom.

Bieganie kształtuje mój charakter, sprawia, że mogę mierzyć się z samą sobą, bo nic nie daje mi większej przyjemnościa jak rywalizacja z własnymi słabościami. A myśl, że wyjdę z tej walki zwycięsko sprawia, że dostaję skrzydeł. Nie potrzebuję RedBulla. Skrzydła wyrastają jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki.

Sprawia, że jestem silniejsza. Że mogę wszystko. Że ja decyduję. Sprawia, że czuję się wolna, niezależna. Sprawia, że muszę, że mogę, że potrzebuję.

Bieganie jest moją terapią. Złe emocje ulatują z każdym krokiem. Patrzę na historie z innego punktu widzenia. Pozwala mi się wyżyć, dać upust złej energii.

Kocham gdy cierpię, bo mam zły dzień treningowy. Czuję satysfakcję, gdy dobiegam do końca, gdy daję radę. Po każdym biegu przepełnia mnie szczęście i choć nie należę do armii go go endorfinki, to jednak lubię ten stan.

Przyjemny ból w nogach, który sprawia, że wiesz,że żyjesz.

Kocham biegać, bo dzięki wielkiej pasji pokonałam swoje ciało. Oszukuję lekarzy, zdejmuję psychiczną barierę. Przestaję generalizować i zniekształcać swoje myśli, nie stosuje samospełniającego się proroctwa, więc w tym wszystkich dążę do samorozwoju. Mądrze, wsłuchując się w swoje ciało, spokojnie dawkując sobie wysiłek.

Każdego dnia dziękuję. Dziękuję za to, że mogę.