Bieganie moją terapią.

Zdarzają się w życiu takie sytuacje, gdy nic ci się nie układa.
Gdy życie sypie Ci się na głowę. Gdy słowa bolą i nie sposób ich cofnąć.
Gdy sprawy osobiste nieoczekiwanie zaczynają rujnować Ci życie. Prawda boli tylko raz. Kłamstwo za każdym razem gdy jest wspominamy. Są trzy rzeczy, które przemijają i nie wracają nigdy więcej: słowa, czas i szanse.
I płaczesz. Ale gdy biegniesz nie znasz źródła tego płaczu. Nie wiesz czy płaczesz z bólu, żalu, gniewu, bezsilności, czy może ze zmęczenia. Nie zastanawiasz się nad kolejną łzą, nie analizujesz jej. Nawet nie wiesz kiedy zaczyna zalewać się wodospad słonych łez. Zaciskasz zęby i biegniesz.
Pokonujesz bariery
To Ty wyznaczasz granice

Gdy biegniesz czujesz siłę. Czujesz wolność i niezależność. Gdy biegniesz masz poczucie, że jesteś w stanie zrobić wszystko. Że nie ma rzeczy, których nie możesz przeskoczyć. Znika lęk, znika ból, znika strach. Nikt i nic nie jest w stanie Cie zatrzymać. Wyżej, mocniej, dalej. To ma sens. Bieganie terapią? Moją na pewno.

A potem sam się znajdzie powód...by zwątpić czy to się opłaca...znajdziemy powód by odchodzić...i sto powodów, żeby wracać...

4 kilometry. W głowie pustka. Nie czułam i nie myślałam. Pożądliwe chwytanie w płuca powietrza. Szybciej, mocniej, dalej, dłużej. Telefon. Wypadek. Moja terapia musiała być skrócona. Ale w niedzielę znów pomilczymy razem, prawda? Bo ból zależał, żal minął, łzy płyną cichutko, ale możesz oddychać. 

Życie to gra. Więc graj i bądź w tym dobry! 
Znajdź to co robić kochasz i rób to często. 
Mniej dystans do życia.  
Jedz co lubisz. Ćwicz. Śmiej się. 
Nie bój się. Nie obiecuj. 
Bądź szczęśliwy.   
Żyj...