Przedawkowałam życie.

Ten tydzień nie należał do najlepszych, a jego tragicznym zwieńczeniem był weekend - który na szczęścia ma się ku końcowi. Z dala od domu, codziennych trosk i zmartwień próbowałam sobie wszystko poukładać w głowie. Przejrzałam zapiski z tego tygodnia i to co odkryłam tylko pogorszyło sprawę.
Od chwili gdy odstawiłam tabletki dzieje się ze mną szereg dziwnych rzeczy, które powoli stają się udręką. Problemy skórne to pikuś. Bardziej przerażają mnie kępy wypadających włosów, ciągłe zmęczenie, szybkie męczenie się, ataki gorąca, zawroty głowy i drażliwość. Dodatkowo wchodzę w najgorszy tydzień i kto wie co się może wydarzyć. Dzisiaj mam takie wahania nastroju, że praktycznie nikt nie jest w stanie ze mną wytrzymać. Oczywiście moja kondycja fizyczna i psychiczna przyczynia się do wpadek treningowych i dietetycznych, przez co tylko wykopuję pod sobą coraz to głębszy dołek. Mam ochotę w niego wskoczyć i zasypać się ziemią. Uleciała gdzieś motywacja, po kilku kilometrowej jeździe rowerem byłam cała mokra, zmęczona i kompletnie poirytowana. Po prostu czuję się słaba... ulatuje ze mnie energia jak z przebitego materaca - po cichutku, powolutku - a ja jeszcze nie odnalazłam dziury by ją załatać.
Wiedziałam, że nie zawsze będzie fajnie, ale czemu wszystko co niefajne pojawia się w tym samym czasie i prowadzi szaleńszy atak ze zdwojoną siłą? Życie. Przedawkowałam życie.

Stwierdziłam, że za dużo od siebie wymagam. Chcę za szybko i za dobrze. Straciłam gdzieś cierpliwość - która jest mi teraz tak szalenie potrzebna.

I jedyne co mi na dzisiaj pozostaje